Geplaatst op Geef een reactie

Waarom het volgen van een dissectie zeker het overwegen waard is!

Diafragma dissectie

Twee jaar geleden was ik voor het eerst bij een dissectie van een paard aanwezig en er ging een wereld voor me open. Graag wil ik mijn ervaringen met jullie delen. 

Wat is een dissectie?

Een dissectie is een ontleding, een uiteenrafeling van een lichaam. In dit geval van een paard.

Het paard dat voor de dissectie op tafel ligt, wordt niet voor de dissectie dood gemaakt. Het gaat altijd om een paard dat om wat voor reden dan ook, voor de slacht wordt aangeboden.

Vies? Eng? Spannend?

Veel mensen krijgen de rillingen over de rug als ze er alleen al aan denken een dood paard te zien liggen, laat staat om te zien hoe ’t ontleed wordt. Natuurlijk moet je er even aan wennen, maar vies is het in mijn ogen niet. Als het paard geslacht is, laten ze het bloed eruit lopen via een gat in de halsslagader. Ook wordt de huid van het paard verwijderd. Dus als er met de dissectie begonnen wordt ligt het paard zonder huid en dus onherkenbaar op tafel. Normaal gesproken worden hoofd en benen van de romp afgehaald, maar omdat het extra interessant is voor de dissectie blijft het paard voor de dissectie geheel in tact. Over de ogen liggen doekjes en er ligt een bosje bloemen op het dode paardenlijf. Bij binnenkomst moet je misschien even wennen, maar voor je het weet heeft de fascinatie voor het geweldige wezen paard, het spannende overruled.

Veel respect voor het overleden paard

Tijdens de dissectie wordt met veel respect voor het overleden paard gewerkt. Hij heeft een naam en er wordt regelmatig tegen hem gesproken. We zeggen soms sorry als we iets doen waar we veel van leren maar wat misschien niet zo prettig voor hem is en we bedanken hem regelmatig voor de geweldig interessante lessen die hij ons geeft. Dit paard is niet voor niets gestorven. Vele studenten leren tijdens de dissectie van hem en zijn botten blijven bewaard om zijn skelet later op te zetten. En zo blijft hij mensen onderwijzen…

Zorgvuldig

Tijdens de ontleding gaat het er heel anders aan toe dan bij het slachten en verwerken van het paard. Er wordt gewerkt met scalpels, niet met grote slagersmessen. Heel zorgvuldig wordt het paard van zijn honderden onderdelen ontdaan. Laag voor laag. Dat is een heel precies klusje. Sharon May Davis, ook wel de Bone Lady genoemd, is hier, na zo’n 400 paarden te hebben ontleed over de gehele wereld, enorm bekwaam in. Ongelooflijk hoe ze de lijnen weet te volgen en grote tot de allerkleinste onderdeeltjes weet te ontleden, zonder ze te beschadigen.

Tijdens de dissectie is er alle tijd om te kijken, te voelen, te ontdekken. Iedereen doet dat op zijn / haar eigen manier. Met de neus er boven op of vanaf een afstandje. Alles willen weten, vragen, praten. Of in stilte de kennis opnemend. En alles is goed. Je bent daar om jouw kennis over het paard te vergroten en doet dat op jouw eigen manier.

Wat heb ik ervan geleerd?

Wat de dissecties mij tot nu toe hebben geleerd is enorm. Ik ben in de eerste plaats een ruiter, een trainer, een instructeur. Natuurlijk heb ik veel boeken gelezen, maar ik heb me nooit echt verdiept in de anatomie van het paard. Ik ben dus een behoorlijke leek op dit gebied. Ik had echt geen flauw idee van hoe het er van binnen uit ziet.

In eerste instantie was ik denk ik vooral verrast door de spieren. Het zijn er zo veel! En ze zijn soms zo dik en soms zo klein! En behalve dat, hoe al die spieren op elkaar liggen, door elkaar heen lopen en met elkaar te maken hebben. Jeetje, wat een schitterend en vernuftig ontwerp!

Dan naast natuurlijk alle botten, gewrichten, pezen en banden… de fascia….. Dat prachtige bindweefsel dat alles met elkaar verbindt is zoveel meer aanwezig en van belang dan ik ooit had gedacht. En hoe alles met elkaar samenwerkt…zo geweldig!

De dissecties geven me naast kennis over hoe een paard in elkaar zit, kennis over de connecties. En dat is pas echt interessant om als trainer te weten. Niet alleen interessant. Eigenlijk gewoon onmisbaar.

Voelen welk effect het bit heeft op de beweging van het voorbeen…
De schade die in het lichaam ontstaat door een blessure aan ’n achterbeen; de compensatie geeft forse schade in het hele lichaam. Niet alleen in het andere achterbeen, maar ook in beide voorbenen en zelf tot in de atlas / draaier aan toe…
Voelen dat drukken op de spier waar je drijft, doorwerkt tot in het tongbeen…

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Bewuster

Het heeft mij nog bewuster gemaakt van de invloed van de ruiter. Van de invloed van een blessure op de rest van het lichaam. Van de invloed van hoe een paard gehouden wordt. Van de invloed van het te vroeg belasten van een paard. Van de invloed van verkeerd bekappen, slechte voeding en ga zo maar door.

Het heeft mij ook weer extra bewust gemaakt van hoe weinig ik weet. En dat voelt niet fijn. Want kennis is nodig om de juiste keuzes te kunnen maken. Ik heb dus nog een paar(d) dissecties te volgen in mijn leven! ☺

Auteur: Mireille den Hoed, stal Mireille

 

Geef een reactie